Radicaal besluit

Op mijn 25e nam ik een radicaal besluit. Ik zegde mijn toenmalige baan en huis op en besloot een jaar te gaan reizen. Alleen. Ik had nog nooit gereisd en het was daarvoor zelfs niet eens in me opgekomen als iets wat binnen mijn bereik lag. Maar iemand plantte het idee in mijn hoofd en en zodra ik de knoop doorhakte, gingen er deuren open. Alsof het hele universum meewerkte om het mogelijk te maken. 

Bewustwordingsproces

Het was ook het begin van een innerlijke reis, een bewustwordingsreis. Een reis die tot op de dag van vandaag nog voortduurt. Ik werd me bewust van mijn onbewuste patronen. En vooral ook van mijn kwetsbare kant die ik diep had weggestopt.  Ik kwam tot het besef dat angst mijn grootste drijfveer was in het leven. Daardoor hield ik mezelf klein.

Ik zag in dat de leegte die ik met me meedroeg niet kon worden opgevuld door externe veranderingen, maar dat het een uitnodiging was om de verbinding met mezelf en mijn ziel te herstellen. Dat vroeg om een innerlijke transformatie.

Terug in het keurslijf

Toen ik na een jaar thuis kwam, was alles hetzelfde gebleven maar van binnen was ik veranderd. Mijn horizon was opgerekt en ik voelde me vrijer. Maar eenmaal thuis voelde ik de aantrekkingskracht van het keurslijf en dat benauwde me enorm. Daarom was ik vastbesloten om mijn hart te volgen en ditmaal iets zou vinden wat echt bij me zou passen. Na een jaar zoeken zonder resultaat, besloot ik dat het genoeg was. Zodoende sloot ik een compromis (ik besloot mijn hartsverlangen tijdelijk in te ruilen voor meer financiële zekerheid en stabiliteit) en na eerder soortgelijke banen afgewezen te hebben, ging ik nu wel in op een aanbod. Met de hoop ondertussen iets beters te vinden, maar ik belandde al snel weer in een sleur.

Passie

Toch ging ik - buiten mijn werk om - meer tijd en ruimte maken voor dingen waar mijn hart sneller van gingen kloppen. Ik ging me bezig houden met persoonlijke bewustwording en volgde o.a. een coachopleiding. Ook maakte ik avontuurlijke reizen en trok ik vaak de natuur in.  Een aantal jaren geleden ontdekte ik dat ik een passie had voor lange afstandswandelingen. Tijdens deze wandeltochten had ik het gevoel dat ik écht leefde. En dat gevoel miste ik in mijn dagelijkse leven. 

Niet weten wat ik écht wil

Toch had ik nog steeds het gevoel dat ik gevangen zat in een middelmatig leven. Qua werk veranderde er jarenlang helemaal niets. Ik had geen hekel aan mijn werk en ook kon ik het goed vinden met mijn collega's. Maar ik miste voldoening en betekenis. En ik heb altijd het gevoel gehad dat ik niet op de goed plek zat. De alledaagse routine en terugkerende dingen voelden soms verstikkend. Het lukte me alleen nog steeds niet om erachter te komen wat ik nu écht wilde. Ik was nog steeds zoekende en wachtte ik op een teken, een ingeving of een moment waarop alles helder zou worden. Maar er kwam niets. 

Een sprong in het diepe

Na jaren van twijfelen drong het tot me door: dat moment zou waarschijnlijk nooit komen. En dat ik - door te wachten- mezelf aan het verloochenen was. Door te wachten had ik mezelf aan de zijlijn van mijn eigen leven gezet. Ik was te bang om écht te gaan leven. Dus nam ik opnieuw een radicale beslissing: ik nam ontslag, zonder plan B. Dat bracht me oog in oog met mijn diepste angsten. Angsten die er op de achtergrond altijd al waren geweest maar mijn keuze duwde ze  pontificaal naar de voorgrond. Dat was heel onaangenaam maar het zorgde er ook voor dat ik mijn angsten aan kon kijken en daarmee verloren ze hun greep op mij. Langzaam maakte angst plaats voor vertrouwen. 

Van angst naar vertrouwen

Na mijn ontslag had ik het gevoel alsof ik in een vacuüm terecht kwam. Het oude had ik losgelaten, zonder dat er iets nieuws was.  Soms voelde ik de neiging om terug te vallen op het oude bekende, vanuit angst voor de onzekerheid. Regelmatig kreeg ik aanbiedingen die aansloten bij mijn vorige werk, alsof het universum me testte: 'hoe lang durfde ik trouw te blijven aan mijn nieuwe pad zonder te weten hoe het eruit zou zien?

Ik durfde steeds meer te varen op mijn innerlijke kompas en intuïtie. Ik bleef 'nee’ zeggen tegen de dingen die mijn levensvreugde dempten en ‘ja’ tegen wat me energie gaf. Ook kwam ik tot een dieper besef dat ik al die jaren een getemde versie van mezelf had geleefd. En dat ik, om mijn zielenpad te kunnen bewandelen, de teugels moest laten vieren en mijn streven om iets te bereiken, moest loslaten. Ik joeg een beeld na van hoe ik dacht dat mijn leven zou moeten zien en dat werkte niet. Ik was altijd aan het ploeteren, alsof ik tegen de stroom in zwom. Hoe meer ik de controle en de neiging om ergens naar te streven, durfde los te laten en me durfde over te geven aan de onzekerheid en het niet-weten, des te meer het nieuwe naar me toe kwam. In de vorm van ideeën, nieuwe mensen, kansen enz. Eigenlijk ben ik iemand die veel verandering en diversiteit nodig heeft en ik leefde precies het omgekeerde omdat ik er tegelijkertijd bang voor was. En daarmee zette ik mezelf helemaal vast.

NatuurlijkAnita

Nu, bijna twee jaar later, heb ik meer dan ooit het gevoel dat ik leef en mijn authentieke pad bewandel. Natuurlijk gaat het nog altijd met vallen en opstaan, maar wel in lijn met wie ik echt ben. Met bezieling en vanuit het hart. 

Ik heb altijd al een drang gevoeld om mijn inzichten en processen te delen. Omdat ik weet wat het oplevert als je trouw bent aan je authentieke zelf. En dat gun ik anderen ook! Vanuit NatuurlijkAnita moedig ik anderen aan om hun eigen unieke weg te ontdekken en te leven. Je ontdekt jouw unieke weg vanzelf, zodra je contact maakt met je eigen kern en durft te kiezen voor wat diep van binnen resoneert.