De sprong: op reis gaan

Op mijn 25e nam ik een radicaal besluit. Ik zegde mijn toenmalige baan en huis op en besloot een jaar alleen op reis te gaan. Heel spannend want ik had nog nooit gereisd. Bovendien was het ook de eerste keer dat ik een besluit nam om iets te doen dat resoneerde met mijn hart. Ik weet nog hoe bevrijdend het voelde! Ik had het gevoel alsof de wereld aan mijn voeten lag.

Mijn innerlijke reis

Het was uiteindelijk een fantastische ervaring die ik voor geen goud had willen missen. Eenmaal terug besefte ik dat ik veranderd was, maar dat mijn omgeving hetzelfde was gebleven. Het kostte me een aantal maanden om thuis weer echt te landen. Het einde van mijn fysieke reis, was het begin van mijn bewustwordingsproces. Iets wat zich tot op de dag van vandaag nog altijd aan het ontvouwen is.

Mijn waarheid

Het bewustwordingsproces zorgde ervoor dat ik eerlijker naar mezelf durfde te kijken. Langzaamaan durfde ik me te openen voor wat er in mij omging, voor mijn eigen waarheid. En daarmee bedoel ik niet een gefixeerde waarheid die in beton is gegoten. Maar een rauwe, levendige en veranderlijke waarheid, een waarheid die zich in het moment openbaart door afstemming.

Ik werd me gewaar van mijn onbewuste patronen, mijn blokkades en de vele angsten die mij in de greep hielden. Ik kwam tot het besef dat angst mijn grootste drijfveer was in het leven. En dat ik mezelf enorm inhield. Ik deed vooral de dingen waarvan ik dacht dat het goed en verstandig was in de ogen van de wereld. Ook kwam ik tot inzicht dat ik veel gevoeliger was dan ik mezelf (en anderen) wijs maakte. En ik gebruikte mijn sensitiviteit vooral om te voelen wat anderen van me verwachten zodat ik wist hoe ik me het beste tot hun kon verhouden. 

Terug in het oude leven: compromis sluiten

Ondertussen ging ik, na mijn terugkomst, op zoek naar een nieuwe invulling in mijn leven. En ik was vastbesloten mijn hart te volgen. Een jaar zocht ik naar werk en ik wees alle veilige keuzes van de hand. Na een jaar zonder resultaat, vond ik het genoeg en besloot ik mijn hartsverlangen tijdelijk in te ruilen voor meer financiële zekerheid en stabiliteit. Ik kwam terecht bij een gemeente als juridisch beleidsmedewerker grondzaken. Hoewel ik in eerste instantie van plan was om ondertussen verder te zoeken, was ik het zoeken beu en bleef ik hangen. 

Voedsel voor de ziel

Toch ging ik, buiten mijn werk om, meer tijd en ruimte maken voor de dingen die me werkelijk interesseerden en mijn ziel voedden, zoals: alles wat met bewustwording te maken had. Ik ging naar lezingen, volgde allerlei workshops en probeerde allerlei alternatieve therapieën uit. Verder las ik veel boeken over bewustwording. Ook volgde ik een jaaropleiding voor transformationeel coach en trainer. 

Daarnaast maakte ik tijd en ruimte om te reizen en te wandelen. In mijn vrije tijd trok ik vaak de natuur in.  Een aantal jaren geleden ontdekte ik dat ik een passie had voor lange afstandswandelingen. Tijdens deze wandeltochten had ik regelmatig het gevoel dat ik écht leefde, in tegenstelling tot het dagelijkse leven, waar ik nog altijd vanuit de automatische piloot leefde. 

Stoppen met zoeken

Maar hoewel ik ook dingen deed die me voedden, miste ik richting en betekenis in mijn leven. Inmiddels duurde mijn zoektocht naar wat ik echt wilde al jaren, maar de antwoorden bleven uit. Heel frustrerend!  Uiteindelijk kwam ik tot het besef dat het zoeken me niet verder zou helpen en dat het me eerder van weerhield om bepaalde keuzes te maken. Ik voelde steeds meer de uitnodiging om mijn baan en zekerheid los te laten, ook al was er nog geen nieuwe richting zichtbaar. Ik voelde de hele tijd alsof ik op dit punt uitkwam. Het is ook niet zo dat ik een ontzettende hekel had aan mijn werk en ik haalde er vaak ook nog wel enige voldoening uit. Zo had ik fijne collega's. Toch groeide de weerstand en kwam deze in vlagen opzetten. Het werd steeds duidelijk dat het een jas was die niet meer paste en als ik eerlijk ben, misschien wel nooit helemaal heeft gepast. Toch nam ik daar altijd genoegen mee, maar gaandeweg kon ik het steeds minder goed aan mezelf 'verkopen'. 

Opnieuw een sprong in het diepe

Na jaren van twijfelen drong het tot me door: dat ik aan het wachten was op een moment dat waarschijnlijk nooit zou komen. En dat ik - door te wachten- mezelf aan het verloochenen was. Door te wachten had ik mezelf aan de zijlijn van mijn eigen leven gezet. Ik was te bang om écht te gaan leven. Dus nam ik opnieuw een radicale beslissing: ik nam ontslag, zonder plan B. Dat bracht me oog in oog met mijn diepste angsten. Angsten die er op de achtergrond altijd al waren geweest maar mijn keuze duwde ze  pontificaal naar de voorgrond. Dat was heel onaangenaam maar het zorgde er ook voor dat ik mijn angsten aan kon kijken en daarmee verloren ze hun greep op mij. Langzaam maakte angst plaats voor vertrouwen. 

In de 'wachtruimte'

Na mijn ontslag had ik het gevoel alsof ik in een vacuüm terecht kwam. Het oude had ik losgelaten, zonder dat er iets nieuws was.  Soms voelde ik de neiging om terug te vallen op het oude bekende, vanuit angst voor de onzekerheid. Regelmatig kreeg ik aanbiedingen die aansloten bij mijn vorige werk, alsof het universum me testte: 'hoe lang durfde ik trouw te blijven aan mijn nieuwe pad zonder te weten hoe het eruit zou zien?

Van angst naar vertrouwen

Ik durfde steeds meer te varen op mijn innerlijke kompas en intuïtie. Ik bleef 'nee’ zeggen tegen de dingen die mijn levensvreugde dempten en ‘ja’ tegen wat me energie gaf. Ook kwam ik tot een dieper besef dat ik al die jaren een getemde versie van mezelf had geleefd. En dat ik, om mijn zielenpad te kunnen bewandelen, de teugels moest laten vieren en mijn streven om iets te bereiken, moest loslaten. Ik joeg een beeld na van hoe ik dacht dat mijn leven zou moeten zien en dat werkte niet. Ik was altijd aan het ploeteren, alsof ik tegen de stroom in zwom. Hoe meer ik de controle en de neiging om ergens naar te streven, durfde los te laten en me durfde over te geven aan de onzekerheid en het niet-weten, des te meer het nieuwe naar me toe kwam. In de vorm van ideeën, nieuwe mensen, kansen enz. Eigenlijk ben ik iemand die veel verandering en diversiteit nodig heeft en ik leefde precies het omgekeerde omdat ik er tegelijkertijd bang voor was. En daarmee zette ik mezelf helemaal vast.

NatuurlijkAnita: mijn missie

Nu, twee jaar later, heb ik meer dan ooit het gevoel dat ik mijn waarheid leef en mijn authentieke pad bewandel. Natuurlijk gaat het nog altijd met vallen en opstaan, maar wel in lijn met wie ik echt ben. Met bezieling en vanuit het hart. 

Vanuit NatuurlijkAnita moedig ik nu anderen aan om hun eigen unieke weg te ontdekken en te leven. Je ontdekt jouw unieke weg vanzelf, zodra je contact maakt met je eigen kern en durft te kiezen voor wat diep van binnen resoneert. De weg ontvouwt zich niet voor je hem loopt, maar terwijl je hem bewandelt.