Laatst vroeg iemand mij: “Is het dan geen vlucht van de dagelijkse realiteit?”

Er wordt zoveel geschreven en gesproken over vertrouwen. Vertrouwen op het leven zelf dat zich via jou ontvouwt, vertrouwen op je innerlijke leiding.

Veel mensen brengen hun hele leven door in de wereld van doen.Anderen richten zich juist op de wereld van zijn. Ook zijn er mensen die zich van de ene wereld naar de andere wereld bewegen, afhankelijk van de fase waarin hun leven zich op dat moment bevindt. Zelf behoor ik tot deze groep mensen.In mijn beleving zit de sweet spot daar waar deze werelden elkaar raken. Op het snijvlak van het lemniscaat.In de paradox van evolutie en involutie.In de paradox van the being and the becoming.In de paradox van heel zijn en heelwording.In de paradox van eenheid en dualiteit.In de paradox van licht en donker.In de paradox van de vrijheid en beperking.In sommige tradities wordt dit ook wel the middle road genoemd.En met middle road wordt geen weg vol compromissen of halfslachtigheid bedoeld,maar een plek van diepe afstemming. Een plek waar je precies op het snijvlak van twee werelden leeft. Daar, waar jouw zijn en jouw doen samenvallen.Waar jouw innerlijke wereld en uiterlijke wereld in sync zijn.De Native Americans zien de mens als een brug tussen de niet-fysieke wereld en de materiële wereld. Een brug tussen hemel en aarde. In hun ogen zijn we hier om beide werelden in ons te dragen, te verbinden en te belichamen. Dan brengen we (metaforisch) de hemel naar de aarde.En in mijn beleving is dat ook waar het leven werkelijk plaatsvindt: In het hart van de paradox.Zolang we de paradox met ons hoofd proberen te be-grijpen, zullen we heen en weer geslingerd worden tussen de ogenschijnlijke tegenstellingen.Pas wanneer we daarmee stoppen en we ons volledig kunnen overgeven aan de paradox, opent de middle road zich voor ons.

Tijd voor een luchtiger onderwerp. Het lijkt me leuk om een paar grappige en luchtige wandelanekdotes te delen. Of je kunt ze ook met een gerust hart wandelblunders noemen :)

We dragen allemaal een innerlijke onrust met ons mee. Diep van binnen geloven we dat er iets mis is met dit moment, met onszelf of allebeide. Het is de oorzaak van onze existentiële angsten.

Al zolang ik me kan herinneren, heb ik het gevoel gehad dat er iets miste in mijn leven. Ik heb lang gedacht dat mijn leven meer betekenis zou krijgen als ik mijn missie zou vinden. Ik voelde een hele sterke drang om op zoek te gaan.

Steeds meer mensen gaan wandelen

Binnenkort ga ik weer een caminowandelreis in Portugal en Spanje begeleiden namens Cumlaude Travel en daar heb ik natuurlijk enorm veel zin in.Iemand vertelde me dat het steeds drukker wordt op dit soort routes, en dat is ook mijn ervaring. Lange afstandswandelingen zijn de afgelopen jaren duidelijk in populariteit toegenomen. Mensen zijn zoekende. Niet alleen naar rust en avontuur, maar naar iets diepers.

Die titel lijkt misschien een contradictie maar niets is minder waar. De dementie van mijn moeder heeft me geleerd dat in alles Schoonheid te vinden is. Het is vandaag moederdag en een mooie gelegenheid om daarover een blog over te schrijven.

Steeds meer mensen gaan op zoek naar hun missie of levensdoel. Soms lijkt het alsof het een soort modeverschijnsel is, iets tijdelijks. In mijn beleving laat het juist zien dat de manier waarop we leven zo ver is komen af te staan van wie we van nature zijn, dat het niet meer houdbaar is. Dat zorgt ervoor dat bij steeds meer mensen frictie ontstaat tussen het leven wat ze leiden en wat ze van binnenuit voelen.

Angst wordt vaak gezien als een probleem, iets dat je moet oplossen of overwinnen. Het voelt onaangenaam en soms zelfs verlammend. Dus zodra het de kop op steekt, doen we er alles aan om dat gevoel kwijt te raken.  We willen ons goed en comfortabel voelen.