Tijd voor een luchtiger onderwerp. Het lijkt me leuk om een paar grappige en luchtige wandelanekdotes te delen. Of je kunt ze ook met een gerust hart wandelblunders noemen :)
1. Een hulpeloze schildpad
Tijdens mijn wandeling op het South west Coast Path in Engeland eind vorig jaar liep ik een etappe die erom bekend staat dat ie op sommige stukken lastig is. Het pad was op veel stukken smal, met hoogteverschillen, oneffen terrein en rotsen. En omdat het de dag ervoor flink had geregend, was het op sommige plekken extra glibberig.
Op een bepaald moment wilde ik op een wat grotere rots stappen. Ik zette in één keer mijn rechterbeen op de rots en wilde, terwijl ik mijn gewicht van mijn achterste been naar de voorste verplaatste, mezelf omhoog hijsen. Iets wat me normaal prima lukt.
En even leek het ook nu goed te gaan. Maar toen ik mijn linkervoet naast mijn rechtervoet op de rots had geplaatst en in hurkstand op de rand van de rots was uitgekomen, was ik even vergeten dat ik een rugzak van 18kg op mijn rug had en de zwaartekracht andere plannen bleek te hebben. En dus kieperde ik zo achterover.....
En daar lag ik. Op mijn rug tussen de rotsen. Beeld je maar een hulpeloze schildpad in die op zijn rug ligt de spartelen en niet overeind kan komen. Nou dat dus :) Ik was bovenop mijn rugzak beland en lag met mijn benen in de lucht. Hulpeloos.
Mijn rugzak had als airbag gefungeerd en had gelukkig voor een zachte landing gezorgd. Toen ik van de eerste schok was bekomen, probeerde ik overeind te komen, maar lukte dat niet want ik had mijn rugzak nog om.
Ik voelde me totaal hulpeloos. En toen ik me bewust werd van hoe ik erbij lag en het beeld van die omgekeerde schildpad ineens door mijn hoofd schoot, kon ik niets anders doen dan enorm hard lachen. Ik weet niet hoe lang het duurde voordat ik mezelf had bevrijd uit die positie, maar voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid.
2. Het trap incident
Tijdens dezelfde wandelroute maar een andere dag, waren mijn mijn wandelgenoot (die ik onderweg was tegengekomen) en ik zeiknat geregend. En ik weet nog dat we een boodschap moesten doen en in de winkel stonden. Toen ik voorover boog om iets te pakken, stroomde er gewoon een straal water uit mijn kraag. We besloten een hotel te boeken, zodat we alles spullen konden laten drogen. Om bij het hotel te komen, moesten we met de ferry naar de overkant van de rivier. In ons natte kloffie hebben we zo'n anderhalf uur op de ferry moeten wachten dus we waren helemaal verkleumd.
Toen we bij het hotel aankwamen, dachten we aan het vooruitzicht van een warme douche en dachten het ergste wel achter de rug te hebben. Nou niet dus.....Na ingecheckt te hebben, liepen we de trap op richting kamers. En ineens, hoe weet ik nog steeds niet, lag ik onderaan de trap, ondersteboven. Met mijn rugzak nog op mijn rug en met mijn benen omhoog en hoofd naar beneden. Wonderbaarlijk genoeg had mijn rugzak de val weer gebroken en deed het geen pijn, ik moest alleen weer heel hard om mezelf lachen. Mijn wandelgenoot die me al meerdere keren had zien vallen tijdens het wandelen, zag ik echt denken: Alweer?! Wat heb ik op mijn hals gehaald door samen met zo iemand te lopen?
3. Toen sloegen de stoppen door.
Die avond wilde ik in datzelfde hotel mijn telefoon opladen. De kabels, adapter en wereldstekker bewaar ik tijdens het wandelen altijd in ziplockzakjes om ze droog te houden. Maar blijkbaar was dat niet genoeg.
Toen ik de stekker in het stopcontact stak, hoorde ik eerst een sissend geluid, gevolgd door een knal. En ineens viel de stroom uit, alles was donker. Had ik gewoon kortsluiting veroorzaakt... oeps!
Gelukkig was de elektriciteit in het hotel snel weer hersteld, maar mijn wereldstekker, adapter, kabel en powerbank waren kapot en onbruikbaar. Mijn telefoon had ik gelukkig nog niet aangesloten, dus die was veilig.
Ik had alleen wel een probleem. Ik kon mijn telefoon niet opladen, en we zaten midden in de middle of nowhere, zonder directe mogelijkheid om naar een grotere plaats te gaan.
Gelukkig had ik mazzel: er was een klein winkeltje in het postkantoor waar ik alsnog een kabel en oplader kon kopen.
Met tegenzin moet ik toegeven dat ik behoorlijk afhankelijk ben geworden van mijn telefoon. Navigeren deed ik ermee, en ook het contact met thuis.
4. A bloody mess
Of die ene keer dat we bovenop een klif konden kiezen uit twee paden, en ik deze keer mijn wandelgenoot liet kiezen. Hij koos... de verkeerde. We zouden een heel eind moeten omlopen om weer op het juiste pad uit te komen. Maar er leek een korter pad te zijn dat ons sneller terug op het kustpad zou brengen. Alleen wij stonden nog behoorlijk hoog, terwijl dat kustpad een flink stuk lager lag.
En opeens hield het pad opeens op. We stonden op de rand van de klif te kijken ik vroeg me af: wat nu?
Beneden ons zag ik een ruig begroeide, rotsachtige, grillige helling. Steil, onoverzichtelijk en bezaaid met struiken. Voor mij voelde het als een soort ondoordringbaar gebied.
Maar mijn wandelmaatje keek naar beneden en zei doodleuk: “Ja hoor, dat kan wel. Hier kunnen we wel langs.” En weg was hij. Ik besloot (tegen beter weten in) hem te volgen. Overal rotsen, losse stenen, doornstruiken en heel veel bramen. Je kon nauwelijks zien waar je je voeten moest neerzetten. Echt elegant zal het er niet uit hebben gezien.
En tot overmaat van ramp had ik net daarvoor mijn lange broek omgewisseld voor een korte. Kortom: het was een bloody mess, zoals ze in Engeland zeggen. Letterlijk én figuurlijk.
5. De gemiste halfway marker
Op het South West Coast Path liepen mijn wandelgenoot en ik door een dorpje dat het officiële halverwegepunt van de route markeert. Er zou ook een 'halfway marker' te vinden zijn. Zelf was ik daar niet zo mee bezig, maar mijn wandelgenoot was vastbesloten die marker te vinden.
Al een halve mijl voor het dorp begon hij ernaar te speuren, maar zelfs toen we het dorp binnenliepen, hadden we nog steeds niets gevonden.
We besloten te pauzeren bij een picknicktafel aan de kust, naast een grote steen met een mooi gedicht erin gegraveerd. Na de lunch liepen we verder en nog altijd geen marker gezien.
Een uur later begon mijn wandelgenoot er wéér over. Uit nieuwsgierigheid besloot ik toen maar even te googelen hoe die marker er eigenlijk uitzag. Toen ik de foto zag, moest ik keihard lachen. Het bleek de steen te zijn waar we vlak naast hadden zitten lunchen.
Aan onze kant stond het gedicht gegraveerd, maar aan de andere kant van de steen stond dus duidelijk aangegeven dat het de halfway marker was. We hadden een steen van zo’n 2,5 meter hoog en 1 meter breed compleet over het hoofd gezien.
Mijn wandelgenoot baalde als een stekker. Ik kon er hartelijk om lachen. En om hem te plagen, herinner ik hem er nog af en toe aan. 😄
6. Het grote licht
Tijdens het wandelen van een Camino sliep ik op een slaapzaal in een herberg. Je sliep daar in een soort cabine die je kon afsluiten met een gordijn, en elk bed had een eigen lampje.
Midden in de nacht had ik een zakdoekje nodig en wilde ik het lampje in mijn cabine aandoen. Ik drukte op het knopje waarvan ik dacht dat het daarvoor bedoeld was...
Met mijn slaperige hoofd realiseerde ik me al snel dat ik niet het licht in mijn cabine, maar het centrale licht van de slaapzaal had aangedaan. Shit! Ik was meteen klaarwakker en drukte in paniek alle knoppen nog een keer in, maar dat hielp niet.
Ondertussen hoorde ik achterin de zaal een hartstochtelijke “Merdre!” klinken. Terecht natuurlijk :) Maar dat maakte me alleen maar gestresster.
Ik stapte uit bed om op zoek te gaan naar een lichtschakelaar waarmee ik het centrale licht kon uitdoen, maar vond niets. Uiteindelijk ging ik weer terug naar mijn cabine en keek nog eens goed naar welke knop ik had ingedrukt. Er waren drie knoppen, allemaal voor verschillend licht. De eerste knop was voor het centrale licht (waarom zou dat de eerste knop zijn?!) Ik drukte ‘m nogmaals in, maar nu wat langer. Gelukkig ging het licht toen uit. Oef, eindelijk kon ik weer ontspannen.
Ook zoiets raars: je hoefde de knop maar kort in te drukken om het licht aan te doen, maar je moest hem lang ingedrukt houden om het licht uit te doen.
De volgende ochtend vertelde ik het aan mijn mede-reizigers, en zij zeiden in koor: “Oh… was jij dat?!”
En jij? Heb jij nog een leuke blunder?
Ik zou het leuk vinden als je die met me deelt. Het is zo fijn als je om jezelf kunt lachen, vind je ook niet?
Reactie plaatsen
Reacties