Er wordt zoveel geschreven en gesproken over vertrouwen. Vertrouwen op het leven zelf dat zich via jou ontvouwt, vertrouwen op je innerlijke leiding.
Maar wat als je het gevoel hebt dat je van een klif afstapt, niet omdat je wilt vallen, maar omdat iets in je weet dat dit de enige richting is die klopt.
Hoe diep is je vertrouwen dan? Durf je dan nog steeds trouw te blijven aan je innerlijke leiding?
Of luister je dan naar de angsten die opdoemen uit de diepste donkere uithoeken van je onderbewuste? De angsten die je in alle hevigheid oproepen om toch voor houvast en zekerheid te kiezen.
Je vermogen om te vertrouwen wordt écht pas getest als er geen houvast meer is of als je die dreigt te verliezen.
We leven vaak ons leven vanuit allerlei ideeën wat een goed leven is en wat niet. We duwen en trekken en soms krijgen we voor elkaar wat we voor ogen hadden, maar vaak ook niet.
Totdat het gaat schuren en we onze ideeën gaan bevragen en nagaan hoe waarachtig die ideeën eigenlijk zijn.
Als je stopt met je leven proberen te sturen in de richting waarvan je denkt dat die moet gaan, ontstaat er ruimte. Je kunt niet anders dan erkennen dat je het niet weet waar je heen gaat. Je overgeven aan het niet-weten is spannend. Soms zelfs doodeng. Omdat je je op onbekend terrein begeeft.
En het vergt moed en vertrouwen om dan niet weer terug te grijpen naar zekerheid.
Moed en vertrouwen groeien wanneer je bewustzijn groeit en je het leven vanuit een ander perspectief kunt zien. En wanneer je dit vervolgens in de praktijk brengt.
Hoe ver durf je te gaan in je commitment aan je innerlijke kompas en het proces dat voortvloeit uit het volgen van je innerlijke leiding.
Durf je daar volledig op te vertrouwen zonder dat je weet wat de consequenties zijn en waar het je uiteindelijk naartoe leidt?
Dit is een vraag die ik mezelf momenteel vaak stel. En heel eerlijk, waar ik ook mee worstel.
Je vermogen om te vertrouwen is ook gekoppeld aan je vermogen om los te laten. Loslaten van de neiging om controle willen te houden vanuit de behoefte om je leven te sturen zoals je denkt dat het zou moeten gaan. En er zit veel angst achter de behoefte aan controle.
Echt vertrouwen vereist een ‘leap of faith’. Soms moet je met je ogen dicht een stap zetten. Ondanks het gevoel dat je een ravijn instapt en te pletter zult vallen.
Om dan, terwijl je een vrije val maakt, te beseffen dat je vleugels hebt.
En dat alles wat je nodig hebt om hier uit te komen, altijd al in je besloten lag.
En dat je, eenmaal aangekomen aan de overkant, achterom kijkt en ziet dat de ravijn nooit heeft bestaan.
Reactie plaatsen
Reacties