Laatst vroeg iemand mij: “Is het dan geen vlucht van de dagelijkse realiteit?”
Dat vroeg iemand als reactie op mijn opmerking dat ik wel weer zin had in een lange wandeltocht. Hoewel mijn eerste ingeving was om de vraag met ‘nee’ te beantwoorden, stond ik er wel voor open om te onderzoeken of dat antwoord daadwerkelijk klopte.
Al mijmerend, vroeg ik me af waarom ik zo graag wandel en wandeltochten maak. Ik heb het altijd moeilijk gevonden om dat precies te duiden. Alsof ik dan iets rationeel probeer te verklaren, wat helemaal niet rationeel te vatten is.
Voor mij is het alsof ik tijdens een wandeltocht het leven ten volste ervaar, in alle facetten. Ik ervaar op zulke momenten dat ik écht leef, zoals het leven bedoeld is.
Het doet me ook denken aan een tekst van Joseph Campbell:
“Mensen zeggen dat we allemaal op zoek zijn naar een betekenis voor het leven. Ik denk niet dat dat is wat we echt zoeken. Ik denk dat we op zoek zijn naar een ervaring van levend zijn, zodat onze levenservaringen op het puur fysieke vlak resoneren met ons diepste wezen en onze werkelijkheid, zodat we daadwerkelijk de extase van het leven voelen.”
Zou ik dat niet ook gewoon in mijn alledaagse leven moeten ervaren? Idealiter wel, omdat die extase in ons aanwezig is en in essentie niet afhankelijk is van omstandigheden.
Dat neemt niet weg dat het soms helpt om omstandigheden te creëren die bepaalde ervaringen makkelijker maken. Zo is het bijvoorbeeld ook niet nodig dat je alle omgevingsgeluiden elimineert, om stilte te kunnen ervaren. Maar het maakt het wel makkelijker.
We zijn allemaal bewust of onbewust op zoek naar die vonk. En eenmaal gevonden, is belangrijk om die vonk dan te blijven voeden. Net zolang tot de vonk het vuur in jezelf ontsteekt. En niet meer te blussen is.
En hoe is het eigenlijk gesteld met jouw vonk?
Wanneer ervaar jij dat je écht leeft?
Reactie plaatsen
Reacties