Een ogenschijnlijke contradictie
Die titel lijkt misschien een contradictie maar niets is minder waar. De dementie van mijn moeder heeft me geleerd dat in alles Schoonheid te vinden is. Het is vandaag moederdag en een mooie gelegenheid om daarover een blog over te schrijven.
Persoonlijk perspectief
Als je naar dementie kijkt vanuit je eigen persoon, je kleine ik of ego, zie je vooral een lijdensweg. Dementie is bovenal een proces van loslaten. De persoon en de identificatie met alles en iedereen verdwijnen. Voor de persoon zelf is dit verwarrend en pijnlijk, zolang er nog besef is van wat verloren gaat. Maar ook voor de naasten is het verdrietig. Het leven stript je van alles wat je lief is.
Groter perspectief
Als je echter kijkt met de ogen van je hart, je ziel, of bewustzijn, dan openbaart zich ook een diepe schoonheid in dit proces.
Proces van loslaten
Dementie is een vorm van onthechting. Langzaam laat de persoon de controle los, maar ook de verhalen, de herinneringen, de rollen en de identiteit. Er ontstaat meer ruimte voor de diepere dimensies die wij als mens in ons dragen, maar waar we vaak in het dagelijks leven overheen leven. Het lijden ontstaat vaak juist door het verzet tegen het loslaten, wat overigens heel menselijk is.
Overgangsfase
Soms denk ik weleens dat dementie voor veel mensen een overgangsfase is. En dat er een vergeestelijkingsproces plaats vindt als voorbereiding op het definitieve loslaten: de dood. Alsof de ziel zich klaarmaakt en zich ontdoet van alles wat nog zwaar of onaf was. Wat tijdens het leven niet kon worden opgelost, krijgt in deze fase alsnog ruimte.
Open breken
Wat ik persoonlijk heb ervaren, ondanks de intensiteit, het verdriet, de emotionele rollercoaster op sommige momenten, is dat dementie ook vooral veel momenten van vertedering en humor kent.
Het proces kan (als je het toestaat) je hart openbreken, je uitnodigen tot meer liefde, meer aanvaarding, zelfs als het pijn doet.
Wat blijft is liefde
Als je doet waar het ziekteproces van de ander je toe uitnodigt, lossen je eigen issues (groot of klein) met die persoon als vanzelf op. En wat overblijft is simpelweg liefde.
Mijn moeder is inmiddels al een paar jaar geleden overleden.
Maar als ik aan haar denk, voel ik geen pijn of verdriet. Alleen maar liefde, heel veel liefde.
Reactie plaatsen
Reacties