Ik liep het South West Coast Path in Engeland / Blog

In september van het afgelopen jaar (2024) startte ik een groot en nieuw avontuur. Via een korte stop in London reisde ik vervolgens door naar Minehead (Somerset). Daar startte ik op 14 september met het lopen van het South West Coast Path (SWCP). En na 630 mijl (1014 km) en 44 dagen, eindigde ik op 27 oktober mijn tocht bij South Haven Point, vlakbij Poole.

Mijn voorbereiding

Mijn voorbereiding was heel kort. Eigenlijk was er nauwelijks sprake van een voorbereiding. Minder dan een week voor vertrek besloot ik om er daadwerkelijk voor te gaan. Ik liep al een paar weken met het idee rond, maar pas toen ik het definitief besloot begon ik me pas echt te verdiepen in het pad. De meeste spullen had ik al en ik was fit en had een goede wandelconditie, dus ik durfde dat wel aan.

Toen ik me inlas, realiseerde ik al snel dat het pad zwaarder is, dan ik in eerste instantie had gedacht. Ik startte dan ook met een gevoel van ontzag voor het pad. De ruige kust in combinatie met de mogelijkheid om wild te kamperen maakten het een aantrekkelijke tocht voor mij. Wildkamperen is officieel niet toegestaan in Engeland, maar het wordt op dit pad wel veelal gedoogd als je je aan de basisregels houdt. De ruige kust maken het tot een fantastisch mooie tocht die nergens verveeld, maar ook zwaar omdat je constant op en neer loopt.

Bekend van het boek (en de film)

De meeste mensen kennen het pad van het boek "Het Zoutpad" van Raynor Winn. Hoewel het boek ervoor heeft gezorgd dat ik van het bestaan van het pad wist, heeft het boek niet een wens om het pad te lopen aangewakkerd. Die wens ontstond veel later en geheel spontaan. Na mijn terugkomst ontdekte ik dat ze in de zomer een verfilming van dit boek hebben opgenomen.

Zwaarte van de tocht

Officieel loopt het pad van Minehead naar Poole. Maar je kunt het pad ook prima omgekeerd lopen. Ik besloot in Minehead te starten. Het eerste deel van de route is bijzonder ruig en spectaculair mooi. Velen vinden dit het mooiste deel van de hele route, maar ook het zwaarste deel. Dat is ook de reden dat sommige mensen de tocht omgekeerd lopen en het zwaarste deel als laatste doen. Maar ik moet zeggen dat het laatste deel bij Poole (Jurrasic Coast) ook zwaar is en soms steil op en neer gaat.

Het pad kent eigenlijk niet of nauwelijks vlakke etappes. Je moet wel fit zijn als je dit pad wilt bewandelen, vooral als je het hele pad in een keer wilt wandelen.

Hoe lang doe je erover?

De mensen die de tocht in 1 keer lopen, nemen vaak een tent mee en doen er zo'n 6 tot 9 weken over. Hoe snel je loopt, hangt af van de hoeveelheid bagage, van je fitheid, wat voor type wandelaar je bent en ook in welk jaargetijde je wandelt. Als je, net als ik, in de herfst loopt, worden de dagen steeds korter en heb je steeds minder tijd om kilometers te maken. Ik ben iemand die niet heel snel loopt, maar het liefst wel lange dagen maakt. Wat dat betreft was de lente voor mij een beter seizoen geweest, maar ook de herfst heeft zo zijn voordelen. Ik denk dat de meeste mensen de route in de lente lopen. En ook in de zomer kan het erg druk zijn op en langs de route met meer dagjesmensen. De herfst is wat rustiger. Alleen in de weekenden kan het nog weleens druk zijn op sommige punten langs de route. Vooral met mooi weer. Maar eigenlijk heb ik de route als heel rustig ervaren. En op sommige stukken waan je jezelf alleen op de wereld en ver van de bewoonde wereld.

Welke soorten accomodaties?

Omdat ik kampeerspullen bij me had, was mijn rugzak best zwaar. Naar schatting tussen de 17 en 18 kg, afhankelijk van de hoeveelheid water en eten. De zwaarte van de rugzak in combinatie met het constante op en neer gaan van het pad, maakten het een zware tocht. Ik heb één dag zonder grote rugzak gelopen en het verschil was enorm. Een tent met je meedragen is enerzijds een verzwarende en vertragende factor, maar aan de andere kant geeft het ook enorm veel vrijheid. De accomodaties (hotels, B&B, hostels en pensions) langs de route lopen snel vol en als je niet wilt kamperen, zul je ook vooruit moeten plannen en vooraf accomodaties moeten vastleggen.

Voordelen van kamperen

Het grootste voordeel is de vrijheid die het geeft. Als je kampeert, kun je stoppen wanneer je wilt. Het is van te voren moeilijk in te schatten hoe snel je loopt en hoe je de route ervaart. Als je accomodaties hebt geboekt, zul je vooraf moeten bedenken hoe ver je wilt lopen. Het is vervelend om erachter te komen dat je telkens verder moet lopen dan je lief is of dat je juist telkens te vroeg stopt en dat je liever verder had willen lopen.

Als je kampeerspullen bij je hebt, hoef je dat niet van te voren te bedenken. En als je niet wilt wildkamperen, zijn er ook best veel campings langs de route. Alleen was het wel mijn ervaring dat veel campings dicht gaan na 30 september. In oktober was het moeilijker om campings te vinden. In de zomer zitten de campings ook sneller vol aangezien het een populaire regio is voor vakantiegangers.

Tot St Ives heb ik elke nacht gekampeerd, en meestal wild gekampeerd en af en toe een camping. Fijn om te kunnen douchen en mijn telefoon en powerbanks op te laden. In St Ives nam ik noodgedwongen een rustdag omdat er werd gewaarschuwd voor enorme harde windvlagen in combinatie met veel regen.

De elementen (zon, regen, wind)

Op deze tocht speelt het weer sowieso een belangrijke rol spelen omdat je vaak in een open omgeving loopt en er weinig bescherming tegen de elementen zijn. Je loopt regelmatig op de kliffen en soms vlak langs de rand. Harde windvlagen zijn dan niet fijn. Ik vond de wind soms moeilijker om mee om te gaan dan de regen. In de zomer speelt de zon een groter rol. Het kan dan erg warm zijn, terwijl schaduw vaak ontbreekt. Ik had zelfs in september en sommige dagen in oktober nog een hoed op tegen de zon.

Bij St Yves nam ik dus een rustdag vanwege het weer en boekte 2 hotelnachten. Het bleek een goede keuze, want het ging enorm tekeer tijdens de rustdag. De etappe vanuit St Ives staat erom bekend als een van de meest uitdagende van het hele pad. Ook zijn er geen voorzieningen onderweg en moet je landinwaarts lopen als er onderweg iets is.

Samen wandelen in plaats van alleen

Toen ik de dag erna vanuit St Ives verder liep, kwam ik iemand tegen die ook, al kamperend, de route in zijn geheel liep. Al pratend liepen we samen verder en eindigden we ook op dezelfde camping. Ook de volgende dag liepen we weer samen en ik vond het helemaal ok. Ik was in de veronderstelling dat we hooguit een dag of 2 samen zouden lopen en daarna wel weer ieder onze eigen weg en ons eigen tempo zouden lopen. Wat ik toen nog niet wist, is dat ik de rest van de route met deze persoon uit zou lopen. Dat was geheel nieuw voor mij omdat ik het normaalgesproken fijn vind om alleen te lopen.

Een paar dagen later namen we afscheid in Penzance omdat hij plannen had daar twee dagen te blijven. Maar uiteindelijk is hij ook doorgelopen en kwamen we elkaar voorbij Lizard Point weer tegen en liepen vervolgens weer samen verder. Nog altijd was ik in de veronderstelling dat we uiteindelijk weer elk onze eigen weg zouden gaan. Als ik iemand in het verleden tegen kwam, dan voelde ik na een tijdje altijd de behoefte om weer op mezelf te zijn. En ik was eigenlijk aan het wachten tot ik op dat punt zou komen, maar dat kwam niet. Uiteindelijk liet ik alle veronderstellingen los, die ik op grond van mijn eerdere ervaringen had gedaan. En er ontstond een mooie vriendschap.

Vocht

Ondertussen belandden we steeds verder in de herfst. Daardoor ook wat meer regen. Maar ook meer dauw. Het was dan ook niet zozeer de kou die het kamperen onaangenamer maakte, maar het vocht. Of het nu mooi weer was, of nattig of ronduit regende, ik pakte de tent altijd nat in. En alles bleef ook nat of vochtig. Uiteindelijk kozen we steeds vaker voor een hotel. Daar konden we alles weer laten drogen.

De dip

Op zo'n 2/3 van de tocht had ik een dip. Ik had weinig energie en we hadden een aantal dagen achter elkaar wat gedoe met ferry's die voor dit seizoen met hun diensten waren gestopt, waardoor we moesten improviseren. Toen ik de dip met mijn thuisfront deelde, kreeg ik allerlei steunbetuigingen en aanmoedigingen toegestuurd. Ik vond het heel fijn om die te krijgen maar ik merkte tegelijkertijd ook dat ik die niet nodig had om mezelf te motiveren om door te gaan. Dat ik op dat moment weinig zin had en weinig energie was totaal geen reden om op te geven. De innerlijke motivatie om het uiteindelijke doel te behalen was zo duidelijk dat opgeven niet eens in me opkwam. Ik wist ook dat het wel weer voorbij zou gaan. En dat was ook zo. Bovendien kom je jezelf op zulke momenten tegen en dat ervaar ik altijd als waardevol.

De aankomst in Poole

Het laatste deel van de route, de Jurrasic Coast, is misschien wel het bekendste deel van de route. En ook heel mooi.

Na 44 dagen (43 wandeldagen) kwam ik aan in Poole en was ik een avontuur rijker. Na aankomst in Poole was het ook tijd om afscheid van mijn wandelgenoot waarna ik meteen doorreisde naar huis. Na dagenlang te hebben gelopen, voelde het einde wat vreemd en abrupt. Maar het was ook goed om weer naar huis te gaan en dit grote avontuur en alle ervaringen te laten bezinken.

Wat het me heeft gebracht

Het is moeilijk in woorden te vatten wat deze tocht me heeft gebracht. Maar het is zeker een enorme verrijking geweest. De tocht is schitterend maar ook de ervaringen en ontmoetingen onderweg zijn ongelooflijk waardevol gebleken. Zo heb ik er een vriendschap aan overgehouden. Maar niet alleen de ups, ook de downs waren enorm waardevol.

Ik zal de komende tijd zeker wat meer delen over deze tocht. Ook heb ik tijdens de wandelreis mijn avonturen, ervaringen en foto's dagelijks bijgehouden via polar steps.

Denk je er over om de tocht te wandelen en zou je me iets over willen vragen? neem gerust contact op.