In september van het afgelopen jaar (2024) startte ik een groot en nieuw avontuur. Via een korte stop in London reisde ik vervolgens door naar Minehead (Somerset). Daar startte ik op 14 september met het lopen van het South West Coast Path (SWCP). Het pad is officieel 630 mijl oftewel 1014 km lang. Het pad eindigt bij South Haven Point, bij de plaats Poole (Dorset).
Minder dan een week voor vertrek besloot ik om het pad ook daadwerkelijk te gaan lopen. Ik liep al een maand met het idee rond, maar pas toen ik het definitief besloot begon ik me pas echt te verdiepen in het pad. Ik had dus maar heel weinig tijd om me echt voor te bereiden. Al snel realiseerde ik dat het pad zwaarder is dan ik in eerste instantie dacht. Wildkamperen is officieel niet toegestaan in Engeland, maar het wordt op dit pad wel veelal gedoogd als je je aan de basisregels houdt. De ruige kust in combinatie met het wildkamperen, zorgden voor de aantrekkingskracht. Het boek, wat het pad (voornamelijk in Engeland) beroemd heeft gemaakt heb ik een aantal jaren geleden gelezen. Hoewel het boek ervoor heeft gezorgd dat ik van het bestaan van het pad wist, heeft het boek niet een wens om het pad te lopen aangewakkerd. Die wens is pas veel later ontstaan.
"The journey of a thousand miles begins with a single step"
- Lao tzu -
Je kunt het pad ook vanaf Poole naar Minehead lopen. Het eerste deel van de route is ruig en bijzonder mooi. Velen vinden dit het mooiste deel van de hele route, maar ook het zwaarste deel. Dat is ook de reden waarom sommige mensen in Poole beginnen. Ik besloot in Minehead te beginnen omdat de weersvoorspelling voor het eerste deel van mijn reis er goed uit zag en ik dit deel graag met mooi weer wilde lopen. Maar eigenlijk is het hele pad prachtig en het blijft boeien.
Het pad gaat eigenlijk constant op en neer, en er zitten vaak steile hellingen en afdalingen tussen. Je moet wel fit zijn als je dit pad wilt bewandelen, vooral als je het hele pad in een keer wilt wandelen. De meeste mensen wandelen het pad in delen en verblijven in hotels en B&B's onderweg. De mensen die de tocht in delen lopen, doen er gemiddeld 45 a 52 dagen over.
De mensen die de tocht in 1 keer lopen, nemen vaak een tent mee en doen er zo'n 6 tot 9 weken over. Het maakt ook uit of je in de lente loopt (waneer de dagen steeds langer worden, naarmate je langer loopt en meer momentum creëert). Als je, net als ik, in de herfst loopt, worden de dagen steeds korter en heb je steeds minder tijd om kilometers te maken. Ik ben iemand die niet heel snel loopt, maar wel lange dagen maakt. Wat dat betreft was de lente voor mij een beter seizoen geweest maar het is zoals het is en je hebt het te doen met de omstandigheden van het moment.
Omdat ik kampeerspullen bij me had, was mijn rugzak best zwaar. Naar schatting tussen de 17 en 18 kg, afhankelijk van de hoeveelheid water en eten. De zwaarte van de rugzak in combinatie met het constante op en neer gaan van het pad, maakten het een zware tocht. Ik heb één dag zonder grote rugzak gelopen en het verschil was enorm.
Tot St Ives heb ik elke nacht gekampeerd, en meestal wild gekampeerd en af en toe een camping. In St Ives heb ik vervolgens een hotel voor 2 nachten geboekt. Ik nam noodgedwongen een rustdag omdat er werd gewaarschuwd voor enorme harde windvlagen in combinatie met veel regen. De etappe vanuit St Ives staat erom bekend als een van de meest uitdagende van het hele pad. Ook zijn er geen voorzieningen onderweg. Het bleek een goede keuze, want het ging enorm tekeer tijdens de rustdag.
Toen ik de dag erna vanuit St Ives verder liep, kwam ik iemand tegen die ook, al kamperend, de route in zijn geheel liep. Ik vond het prima om een stukje samen te lopen. Ik was in de veronderstelling dat we hooguit een dag of 2 samen zouden lopen en daarna wel weer ieder onze eigen weg en ons eigen tempo zouden lopen. Wat ik toen nog niet wist, is dat ik de rest van de route met deze persoon uit zou lopen. Dat was geheel nieuw voor mij omdat ik het normaalgesproken fijn vind om alleen te lopen. Onder andere omdat ik dan echt mijn eigen tempo loop. Toen we, nadat we bij Penzance afscheid hadden genomen, elkaar voorbij Lizard Point weer tegenkwamen, liepen we weer samen verder. Nog steeds was ik in de veronderstelling dat we op een gegeven moment wel op een punt zouden komen, waarom ik weer alleen verder zou lopen. Maar hoe langer we samen liepen, hoe meer ik merkte dat de behoefte om alleen te lopen helemaal niet zo leefde bij mij. Ik kon het samenlopen juist wel waarderen. Dat was echt nieuw voor mij. Maar ik besloot al mijn gedachten over samen lopen of alleen lopen los te laten en gewoon te zien hoe het zou verlopen.
Ondertussen kwamen we steeds verder in de herfst. Daardoor ook wat meer regen. Maar ook meer dauw. Het was niet zozeer de kou niet het kamperen onaangenamer maakte, maar het vocht. Of het nu mooi weer was, of nattig of ronduit regende, ik pakte de tent altijd nat in. Uiteindelijk kozen we steeds vaker voor een hotel. Daar konden we alles weer laten drogen.
Op zo'n 2/3 van de tocht had ik een dip. Ik had weinig energie en we hadden een aantal dagen achter elkaar wat gedoe met ferry's die voor dit seizoen met hun diensten waren gestopt, waardoor we moesten improviseren. Toen ik de dip met mijn thuisfront deelde, kreeg ik allerlei steunbetuigingen en aanmoedigingen toegestuurd. Ik vond het heel fijn om die te krijgen maar ik merkte tegelijkertijd ook dat ik die niet nodig had om mezelf te motiveren om door te gaan. Dat ik op dat moment weinig zin had en weinig energie was totaal geen reden om op te geven. Dat was niet eens in me opgekomen. De innerlijke motivatie om het uiteindelijke doel te behalen was zo duidelijk dat ik het tijdelijke ongemak voor lief nam. Ik wist ook dat het wel weer voorbij zou gaan. En dat was ook zo. Bovendien heb ik de dip als waardevol ervaren.
Het laatste deel van de route, de Jurrasic Coast, is misschien wel het bekendste deel van de route. En ook heel mooi.
Na 44 dagen (43 wandeldagen) kwam ik aan in Poole en was ik een avontuur rijker. Na aankomst in Poole was het ook tijd om afscheid van mijn wandelgenoot waarna ik meteen doorreisde naar huis. Na dagenlang te hebben gelopen, voelde het einde wat vreemd en abrupt. Maar het was ook goed om weer naar huis te gaan.
Tijdens de wandelreis heb ik mijn avonturen, ervaringen en foto's dagelijks bijgehouden via polar steps
Reactie plaatsen
Reacties