Op dit moment wandel ik het zuidwest kustpad in Engeland. Op deze route zijn vele heuvels te beklimmen, veel ups en downs. Regelmatig steil maar soms ook wat vloeiender. Echt vlakke stukken komen niet vaak voor. Dat maakt het een zware tocht.
Soms kun je een eind vooruit kijken en zie je dat je veel beklimmingen te gaan hebt of er verschijnt ineens een steile helling voor je neus. Soms kan dat zowel fysiek als mentaal wel iets van je vragen.
Na enige tijd op het pad gewandeld te hebben, heb ik ontdekt dat het vaak (niet altijd) voor het oog heftiger lijkt dan wanneer je het doet. Als je niet vooruit kijkt, maar op je voeten en het pad onder je voeten let, is het wel inspannend maar voor je het weet ben je ineens halverwege of zelfs aan de top.
Het gebeurt natuurlijk ook weleens dat je denkt dat je er al bent en dan de bocht omgaat en nog een stuk door moet klimmen en dat meerdere keren.En soms denk je een hele steile en lange helling te moeten klimmen en dan verschijnt er halverwege ineens een ander en lager en makkelijker pad die om de klif heen gaat in plaats van eroverheen.
Beklimmingen van de heuvels zijn voor mij een symbool voor uitdagingen in het dagelijks leven.
En datgene wat ik van alle beklimmingen tijdens deze bijzondere wandeltocht leer, ook heel goed is toe te passen op de uitdagingen die in het dagelijks leven op mijn pad komen. Vooral bij de uitdagingen waar ik als een berg tegenop zie en waar ik de neiging heb om uitstelgedrag te vertonen.
Niet door te focussen op hoe groot de uitdaging is of wat er allemaal voor nodig is. En ook niet door allemaal beren op de weg zien. Maar door simpelweg een stap te zetten, en dan nog een stap, en nog een. En telkens alleen focussen op de eerstvolgende stap.
Voor je het weet heb je een momentum te pakken en ben je lekker bezig. En dan ineens heb je iets gedaan waarvan je van te voren als een berg tegenop zag, of waarvan je dacht dat je het niet kon of waarvan je dacht dat het veel te moeilijk zou zijn.
Reactie plaatsen
Reacties